Audrey Merilus - interview

Hoe ben je bij The Goldberg Variations terecht gekomen?

Ik was al vertrouwd met het werk van Michiel. In de afgelopen 3 jaar zag ik verschillende van zijn producties. Ik zat in mijn 3de jaar P.A.R.T.S. toen Michiel me contacteerde in verband met zijn nieuw project en deelde hij enkele ideeën en principes rond bewegingsonderzoek die hij wou ontwikkelen in zijn nieuw stuk.

Ik zwaaide af bij P.A.R.T.S. in juli 2019, maar was sinds 2018 al aan het werk met Maud le Pladec. Het was geen gemakkelijke periode, want ik vond het heel belangrijk om me ten volle te geven voor de productie en tegelijkertijd mijn opleiding af te werken. Dit vormde een serieuze uitdaging.

Zoals vele dansers doe ik ook aan contactimprovisatie. Steve Paxton wordt aanschouwd als de hoofdfiguur van deze dansvorm. Ik kende echter zijn werk niet als choreograaf of als solo performer. Het is interessant materiaal om mee aan de slag te gaan.

De manier waarop ik in een project stap is altijd anders. Er zijn altijd andere vaardigheden die uitgedaagd worden. Ik vind het heel interessant om te leren omgaan met nieuwe situaties. Naast het werken met Michiel, werk ik ook met Maud le Pladec aan een project samen met negen andere performers. Dat is uiteraard op een heel andere schaal.  De zichtbaarheid van elk individu wordt in dit project sterk benadrukt. Michiel deelde vaak zijn eigen vragen en onzekerheden, wat ervoor zorgde dat het een gezamenlijke zoektocht werd. Hij werkt zeer gestructureerd, maar er is voldoende ruimte voor aanpassing en verandering.

Hoe is het om met Michiel te werken?

Op de één of andere manier intrigeert Michiel z’n werk me telkens opnieuw. Als performer had ik wat tijd nodig om me in te werken in zijn aanpak. Hoe meer het proces vordert, hoe beter ik zijn visie en esthetiek begrijp. Ik haal veel voldoening uit het moment waarop een stuk er nog niet helemaal staat, maar je wel een idee begint te krijgen van waar het naartoe begint te gaan en het duidelijk wordt welke keuzes wel of niet in het plaatje passen.

Tijdens het creëren gebruikt Michiel naast ‘beweging’ ook elementen als ‘licht’, ‘kostuums’ en ‘videomontage’. Ze staan niet los of tegenover elkaar, maar krijgen samen vorm. Ik vind het leuk om te zien hoe dit allemaal mooi samenvloeit.

 

Is het anders om met live muziek te werken?

Het is een luxe om met live muziek te werken. Het verandert mijn verhouding tot de muziek, ik kom er mee in verbinding via de muzikant. Het is fijn dat je je beiden aan elkaar kunt aanpassen. Ik vind de complexiteit en opbouw van The Goldberg Variation enorm interessant, ook naar de danspartituur toe. Net zoals vele mensen hield ik voor dit project ook al van The Goldberg Variations, maar nu heb ik er een speciale band mee. Ik begrijp des te meer de muziekpartituur en de kansen die ze biedt voor beweging.

Wat wil je dat het publiek meemaakt tijdens de voorstelling?

Ik hoop dat er voldoende ruimte is voor mensen om op hun eigen manier na te denken over en zich betrokken te voelen bij deze performance.

Hoe loopt de samenwerking met Oskar?

Oskar is heel zacht en enthousiast. Hij is echter ook veeleisend voor zichzelf. Oskar is zich bewust van het feit dat hij het syndroom van Down heeft,  maar dit houdt hem niet tegen om er vragen over te stellen of om ermee aan de slag te gaan. Het is net het inzicht in zijn eigen limieten dat hem helpt z’n grenzen te verleggen of er omheen te gaan.

Voor het project kende ik niemand met het syndroom van Down. Ik wist niet wat het was, uitgezonderd de typische fysieke kenmerken. Deze zijn echter compleet niet van belang als je weet hoe groot de verschillen zijn tussen personen met het Downsyndroom. Door bij Platform-K te komen merkte ik dat het heel verschillend is van persoon tot persoon. Oskar en ik hebben ongeveer dezelfde leeftijd en ik vond het vooral belangrijk Oskar als persoon te leren kennen en niet zozeer als iemand met het Syndroom van Down, ook al heeft dit een invloed op zijn dagelijks leven.

Oskar heeft een unieke manier om in verbinding te staan met zijn zintuigen en zijn herinneringen. Bijvoorbeeld, we leren het materiaal van Steve Paxton. Oskar zijn manier om de frasen te onthouden is helemaal anders dan de mijne. Ik onthoud de zaken pragmatisch. Oskar onthoudt ze meer op een poëtische of narratieve manier. Hij maakt van elke frase een verhaal. Met Oskar in de groep voel je dat er een andere aanpak heerst. Sommige zaken nemen meer tijd in beslag en het vergt soms wel wat aanpassingen aan het werkritme. Deze tijd is nodig om iedereen samen te brengen binnen het project.

De enige drempel tussen Oskar en mezelf is de taal. Oskar spreekt slechts een beetje Engels en ik spreek nog geen Nederlands, nog niet… 

 

 

Foto's Björn Comhaire

Interview Annelies Poppe